جوجه

بالاخره تموم شد

نویسنده وبلاگ ناهید

شیشه دل راشکستن احتیاجش سنگ نیست        .... 

این دل با نگاهی سرد پرپر می شود    ... !!! 

عمیق ترین درد زندگی مردن نیست .

بلکه ناتمام ماندن قشنگترین داستان زندگی است که مجبوری آخرش را با جدایی به سرانجام برسانی

اگه با گذشت کردن کسی کوچک می شد ، خدا اینقدر بزرگ نبود . . .

خدایا...

خواستم بگویم تنهایم ، 

اما نگاه خندانت مرا شرمگین کرد ؛ 

چه کسی بهتر از تو ...؟

کـوتـاه مـی گـویـم دوسـتت دارم اما 

از دوست داشـتـنـت کـوتـاه نـمـی آیم    . . .  بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...

در میان قوم‌های هندواروپایی و به ویژه میان آریاییان هندوایرانی خدایان به دو دسته‌ی اسورا (asura) و دیوا (daeva) تقسیم می‌شدند. در زبان‌های ایرانی «س» به «هـ» و اسورا به اهورا تبدیل شد. (همان گونه که «سند» را «هند» خواندند. البته امروزه سند با هند فرق دارد).
 جامعه‌ی هندوایرانیان لایه‌ای و طبقاتی بود و هر طبقه، گروه خدایان خود را داشت. شاهان، روحانیان، جنگاوران و توده‌ی مردم. دیواها خدای جنگاوران بودند و اهوراها خدایان شاهان و روحانیان. در آغاز شاهان و روحانیان گاه یکی بودند و ایده‌ی این که «شاه سایه‌ی خدا است» از همین جا می‌آید. جامعه‌ی ایران تا پایان زمان ساسانیان بازمانده‌ی همین ساختار بود. البته در زمان خسرو یکم انوشیروان [=دارای روان انوشه یا جاویدان] با افزودن طبقه‌ی تازه‌ای به نام «دبیران» (کارمندان اداری که در زمان پسااسلامی به نام «منشیان» شناخته می‌شدند) نخستین نمونه‌ی «دیوان‌سالاری» (bureaucracy) دولتی پدید آمد. دستگاه «کاست» (caste) که هنوز نیز در هندوستان برقرار است شاید بازتابی از این ساختار باشد.
پس از اصلاحات زرتشت، «اهورا مزدا» به مقام بزرگ‌ترین خدا برکشیده شد و در برابرش دیگران فروکاسته شدند. در برابر «اهورا مزدا»، روح بدی یا «انگره مینیو» (Angra Mainyu) بود. مینیو به معنای روح است و امروزه به صورت مینو ساده شده است. نام شاه پیشدادی «منوچهر» در اصل «مینیوچیثره» یعنی دارای چهره‌ی روحانی است. (نمونه‌ی دیگری از تبدیل ث به هـ). هم چنین برخی معتقدند که واژه‌ی عربی «معنوی» در اصل «مینوی» بوده است.
در زبان اوستا، «یزته» (yazata) یعنی «شایسته‌ی ستایش» و به فرشتگانی گفته می‌شد که پایین‌تر از «امشا سپندان» بودند. این واژه در پارسی نو (پس از اسلام) به صورت «ایزد» درآمد و به معنای مطلق خدا به کار رفت.
«اهورا مزدا» در زبان پهلوی به صورت «اورمزد» یا «هرمز» درآمد و «انگره مینیو» به صورت «اهریمن». اهریمن در شاهنامه به صورت «آهَرمن» نیز آمده است: بقیه در ادامه مطلب
ادامه مطلب...

اینک که من از دنیا می روم،بیست و پنج کشور جز امپراتوری ایران است و در تمامی این کشور پول ایران رواج دارد و ایرانیان در آن کشورها دارای احترام هستند و مردم آن کشورها دارای احترام هستند و مردم آن کشورها نیز در ایران دارای احترامند ،جانشین من خشایار شاه باید مثل من در حفظ این کشور این است که درامورداخلی آنها مداخله نکندو مذهب و شعائر آنان محترم شمرد.

اکنون که من از این دنیا میروم تو دوازده کرور دریک زر درخزانه داری و این زر  یکی از ارکان قدرت تو می باشد ، زیرا قدرت پادشاه فقط به شمشیر نیست بلکه به ثروت نیز هست. البته به خاطر داشته باش تو باید به این خزانه بیفزایی نه این که از آن بکاهی،من نمی گویم که در مواقع ضروری از آن برداشت نکن،زیراقاعده این زردر خزانه آن است که هنگام ضرورت از آن برداشت کنند،اما در اولین فرصت آن چه برداشتی به خزانه برگردان.

مادرت آتوسا (دختر کوروش کبیر )بر گردن من حق دارد پس پیوسته وسایل رضایت خاطرش را فراهم کن . بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...